دکتر میرجلال الدین کزازی
جشن نوروز جشن شور و شکفتن و شادی است. جشن امید و نوید است: امید به آینده ای بیش، بِهین و بآیین؛ نوید زندگانیی بیش، ارزنده و برازنده. گرامی جشن نوروز، جشن دگردیسی و نوزایی گیتی است.
جشن رستاخیزی است، شورانگیز و جان آویز، رستاخیزی دلپسند و فرّمند و وَرْجاوند. در جشن نوروز که همزمان است با آغاز بهار شکوفه بار شگفتیکار، جهان از پژمردگی و افسردگی، از بیماری و نزاری که ارمغانی گُجسته نشان از نیروهایی زیانبار و زیانکار و اهریمنی چون تیرگی و سرماست، می رَهد و نَستوهانه، دادِ تلاش و تکاپوی می دهد تا باز فرّ و فروغ بیابد و جوان و پر توان، پژمانی و پریشانی و بی سامانی، را فرو بنهد و به سوی آبادانی و شکوفانی و شادمانی بشتابد.
برترین و گوهرین ترین آموزه و اندرز نوروز و بهار آن است که بهار و روزگار نو را از جهان برون، از گیتی، به درون ببریم، به مینوی نهاد و نهان خویش. ما چونان گرامی ترین و گرانمایه ترین آفریده ی یزدان دادار و پیچیده ترین و اندیشیده ترین پدیده جهان هستی، می باید، دمساز و همساز با گیتی نوزایی و شکوفایی را با رستاخیزی نهادین و بنیادین، در مینوی درون خویشتن بیاغازیم و به انسانی بیش و بِهْ از آنچه بوده ایم، دیگرگون بشویم. نوروز و بهار راستین و سرشتین و جشنِ بزرگِ بَرین همین است.
میر جلال الدین کزّازی
اسفند ماه ۹۶